Dat woorden veel van zeggen-s zijn en vaak ook niet. En hoe lastig het soms is de juiste toon te strijken. Origineel en zin-vol uit de hoek te komen. Zoveel is al geschreven. Nog meer gezegd. En toch blijven we zoeken. Naar nieuwe woorden. Naar … Lees verder “zoals de zee zichzelf weerlegt”
i am water soft enough to offer life tough enough to drown it away Rupi Kaur Een zee van indrukken spoelt op mijn netvlies aan. Beelden van ver en nabij. En niet voor het eerst. De plassen in de Lommelse Sahara. Een zoon en … Lees verder déjà vu’s
Het oudste en kleinste hondje van zoon twee en zijn geliefde is niet meer. Wat rest, ligt in hun tuin te rusten. Onder een vers aangeplant olijfboompje mét opschrift. Opdat ze verder kan leven. In hun verdriet zit symboliek. De kringloop van leven en dood. … Lees verder kringloopgedachte
… haar kleur sloop in mij laat niet meer los alleen dan als het witte laken van voorbij zijn eens mijn gezicht voorgoed bedekt … (uit: Als de magnolia bloeit – Laurens Windig) Niet toevallig, denk ik, als ik het stukje van Guinevere Claeys vanmorgen … Lees verder het voorbijgaan
Toen ik het voorbije weekend in mijn fotoborders zat te grasduinen met het oog op wat wieden, stuitte ik op bovenstaande foto. Vorig jaar rond Pasen ge-schoten aan het Fort van Breskens. De foto zette mij aan het hoofdgritselen. Gedachten gingen aan het turnen. Maakten … Lees verder schieten, schieten, altijd weer schieten
Al er zoiets als troostende architectuur bestaat, als een gebouw verdriet kon opslorpen, dan wel het crematorium Hofheide in Holsbeek/Nieuwrode. Tot voor kort was ik nog nooit in een crematorium geweest en nu twee keer in dertien dagen. De laatste keer vrijdagnamiddag. Een bevreemdende ervaring … Lees verder troostende architectuur
stemmen dempen en graven in herinnering. het kerkhof fleurt op.
zoals een eend allenig op zoetrimpelend water drijft, zo lijkt ook soms de mens ~ een solovaarder die wegebt van de ander en even ook van zichzelf ~ maar gelukkig nooit voor lang Vanochtend reikte dit logje gewoon tot hier. Was dit wat ik … Lees verder solovaarders
Het was hier nog muisstil vanochtend toen ik de krant opensloeg. Misschien kwam het bericht daarom zo akelig hard binnen. Nicht X. is dood. Dat zegt ze zelf in een klein en stil afscheidsberichtje in een overvolle zaterdagse krant. Alsof ze ons nog één keer … Lees verder een vaar-wel
En weer vind ik in een gedicht van Geert De Kockere de woorden die ik zoek. Een mens Druppelt het leven in. Uit vruchtwater dat draagt. Leven dat groeit. Soms vloeit het weg. Veel te klein nog. Of ongeboren. Soms houdt het op. veel te … Lees verder sterretjes maar geen kindjes
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.