stekelbaarzen tussen nu en toen

Auteur anna b.

Het kwam door de stekelbaarzen. En door de mannen die in hun donkergroene waterpakken plots uit de beek omhoog gekropen kwamen. Vissers van de wetenschap. Verzamelaars voor hun onderzoek: de stekelbaarspopulatie in welbepaalde Vlaamse beken in kaart brengen.

Ik werd ter plaatse teruggeworpen in de tijd. Naar het einde der jaren zestig. Naar het dorpsschooltje net ten zuiden van Leuven. Een onooglijk gehuchtje was het toen. Wat oude huizen en een nieuwe, witte wijk met daarrond velden, weiden en een bos. Egenhovenbos, een uitloper van Heverleebos en Meerdaalwoud.

Elk jaar, als de eerste lentezon door de hoge klasramen priemde, trokken we in gelaarsde stoet, met gedeukte keukenzeefjes (niet elk kind had een visnet) en een plastic emmertje naar het bos. Om er kikkerdril en kikkervisjes te vangen in het beekje bij het toenmalige buitenverblijf van de Paters Jozefieten. En soms zat er al eens een stekelbaarsje tussen al dat pril gewriemel. De geur die enkele uren later uit die emmertjes opsteeg, doet me vandaag nog een beetje kokhalzen. Maar maakt ook mooie herinneringen op deze wolkenloze aprildag weer spring-levend. Doet onze kinderlijke fantasie van weleer weer opleven. Want, geprikkeld door een meester die van Vlaamse Filmpjes en van griezelen hield, meenden we achter de hoge ramen van het vervallen kasteeltje hoofden te zien bewegen. Spoken op zoek naar jonge prooien. We durfden nadien nauwelijks nog omhoog kijken. En heel af en toe zagen we tussen de bomen van het door onkruid overwoekerde park, een donkergerokt en kaalgeschoren, boosaardig creatuur lopen … .

Hoe het er vandaag nog zou uitzien, vroeg ik me af. Want ik had gelezen dat de KU Leuven het kasteeltje, in het kader van een duurzaam personeelsbeleid, enkele jaren geleden heeft omgetoverd tot een Stiltehuis. Een plek voor academici en ander personeel om te vergaderen en te herbronnen.

Dat moest ik met eigen ogen zien. En vanmiddag leek me een geknipt moment. Met stralend lenteweer buiten, de wekelijkse poets achter de rug en nog drie onbestemde uren voor me uit, besloot ik even tot daar te rijden … .

Dat heb ik me niet beklaagd. Het is een prachtige plek geworden. Eéntje zonder dreiging nu. Veel lichter en netter ook dan de bouwval in mijn herinnering, Het jachtslot is met zorg gerestaureerd en opgefrist, het prieeltje en het brugje in hun adellijke glorie hersteld. En het is er stil. Was er stil. Op wat vogelgekwetter na. Maar toen begon een stel nijlganzen luid snaterend te stoeien in het water van de gracht.

En ik dacht aan hoe tijden veranderen en plekken groeien. Alleen de slootjes waar wij ooit visjes vingen, liggen er nog als vanouds bij. 🙂 (de middenste foto onderaan)

Het Stiltehuis werd in het begin van de 17de eeuw door Jezuïeten gebouwd. Nadien deed het dienst als jachtslot voor de Heren van Arenberg. Nog later werd het door de paters Jozefieten gebruikt als buitenhuis. Je vindt het in Egenhovenbos, waar de Rotspoelstraat en de Kapeldreef mekaar raken. 2 minuten rijden vanaf de afrit Leuven op zowel de E40 als de E314.

30 gedachtes over “stekelbaarzen tussen nu en toen”

      1. Gemengde klassen is goed denk ik dan. Wat dat blozende smileytje daar toch staat te doen na dat handwerk ? 😉
        Stekelbaarsjes vingen wij als kinderen bij de vleet. Mogelijks daarom dat er nu zo veel minder zijn.

        Geliked door 1 persoon

  8. Dat was nog eens de moeite om terug te gaan! Echt een mooie plek.
    En stekelbaars, het woord alleen al lijkt me een eeuwigheid geleden dat ik dat nog heb gehoord. Om maar te zwijgen van zelf kikkervisjes te gaan vangen in de buurt.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Zelf heb ik het nooit gedaan, maar ik hoorde diezelfde verhalen bij mijn broer en vriendjes.

    Je foto’s zijn heel mooi, vooral het brugje vind ik een pareltje, het heeft iets esthetisch, voor zover ik er iets van ken. 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  10. Fraaie herinneringen in een mooie verhaal met prachtige foto’s.
    Ik ben nooit zo’n visser geweest, maar op de lager school ‘moest’ ik wel eens mee met vriendjes. Wanneer zij de mooiste voorntjes uit de sloot hengelden, kreeg ik er steevast één of meerdere keren een stekelbaarsje aan. En gegarandeerd dat ik mijn handen weer open haalde aan die gemene stekels. Stekelbaarsjes … pfffff …. 😉

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Geef een reactie

Gelieve met een van deze methodes in te loggen om je reactie te plaatsen:

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.