zorg(en) in coronatijd

Auteur anna b.

vrijdagavond 17 maart 2020

We zitten met z’n allen nog maar net in deze nieuwe tussentijd als het “you’ve got mail”- belletje op mijn smartphone pingt. Een mail van de directie van de zorginstelling en het zorgmanagement. Ik krijg kippenvel. De door te hakken knoop snijdt even de adem af. We moeten nú kiezen. Zoon vier vijf weken in de instelling laten is geen optie. Hem voor minstens vijf weken naar huis halen evenmin. De echtgenoot moet nog naar school en zoon vijf, die sowieso risicopatiënt is, werkt sinds maandag van thuis uit. We kiezen voor de middenweg met weekends thuis en een leefgroep die hij niet kent.

maandag 20 maart 2020

Zoals elke maandag brengen we hem om 9u30 naar de zorginstelling. Kusje, dag en tot vrijdag. Een uur later rinkelt de telefoon. Het is de dokter. Er zijn drie zieken in de leefgroep. Mét de gevreesde symptomen en dus mag ze geen enkel risico nemen. De hele leefgroep gaat op slot. Isolatie voor de zieken, quarantaine voor wie gezond is. Ons 5/7 – plan valt op dag één al in het water. Het hoofd begrijpt maar het hart sputtert tegen. Zoon vier is nog nooit langer dan 7 dagen aan één stuk moeten blijven. Hoe zal hij reageren als de bel vrijdag niet gaat? Praten kan hij niet. Met hem bellen of skypen is dus geen optie. En wat als verveling toeslaat nu al wat leuk was, wegvalt? Hoe lastig zal dat zijn? Ik hou het niet droog, maar weet dat daar blijven nu even de beste oplossing is.

de dagen nadien

Om de paar dagen bellen we om te horen hoe het gaat. De berichten zijn positief. Zoon vier lijkt van de opsluiting geen last te hebben. Hij mag nog altijd door de gang hossen en buiten op het koertje roepen en luisteren naar de grasmaaiers. Hij mag aan de computer. Bij wijze van test stuur ik een filmpje van zoon twee met ons prinsesje. Misschien is er interesse. Misschien ook niet. Het is duidelijk ‘niet’.

Het eerste weekend zonder hem voelt raar. Er is gemis, zorgen hoeft niet, maar we zwemmen in een zee van tijd. Meubels en speelgoed blijven op hun plaats, de lakens droog, de ruiten proper. En toch hopen we dat hij vrijdag naar huis mag. Als de echtgenoot dinsdag belt, wordt ook dat onzeker. De middenweg bestaat niet meer. Het is óf daar, óf hier. Geen hier én daar. Een tweede bittere pil om door te slikken. Een nieuw dilemma op ons bord. Want de kans is groot dat de bijtende maatregelen verlengd worden. En we kunnen hem wel halen, maar dan mag hij niet terug. En weken zouden wel eens maanden kunnen worden. En hoe moet het dan met het thuiswerken? Met de eindstage van zoon vijf? En wat als we zelf ziek worden? Wie zal dan voor hem zorgen?

We wachten noodgedwongen verder af. Zoon drie maakt een leuk filmpje met een kiekeboespelletje dat ik naar de leefgroep stuur. Niet veel later komt er een filmpje terug. Het ontroert en stelt gerust. We zien zoon vier nietsvermoedend aan de computer zitten als plots zijn broer – in een gekantelde versie weliswaar 😉 – in beeld springt. Hij heeft het eerst niet door, maar dan gebeurt het: herkenning, een lach van hier tot in Wuhan en een eskimogroet. Hij kruipt nog net niet in het beeldscherm. Hij geniet en op de achtergrond horen we een andere bewoner luid meelachen. Opgelucht halen we onze zakdoek boven … .

(Ik schreef dit dagboek voor de nieuwsbrief die de zorginstelling vijf keer per jaar publiceert.)

64 gedachtes over “zorg(en) in coronatijd”

  3. Bij dit schrijven breekt elk moederhart in 1000 stukjes, het is de situatie die ik ook op zoveel plaatsen herken.(bij vriendin, broer, in logjes…)

    Die vreselijk moeilijke knoop moeten doorhakken van volledig hier (wat vaak niet kan) of volledig daar, wat een harde maar vaak nodige beslissing is. Maar gelukkig voor zoon zelf lijkt het mee te vallen. Hopelijk heeft hij geen te groot tijdsbesef, en leeft hij vooral van dag tot dag.

    Heel lief van het personeel om zo met hem én jullie begaan te zijn, ze houden contact, voorlopig enkel via schermpjes. Een echte rijkdom in deze moeilijke tijd.

    Ik duim met je mee, heel hard, dat deze situatie niet te lang duurt, en ook ik wil even elk tijdsbesef verbannen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Erg hé, hier net hetzelfde, voor jou is het nog 100keer erger, als Oudste “jouw verhaal” vertelt van de mensen in haar woonhuis moet ik altijd aan jou denken. 💙

        Geliked door 1 persoon

  6. Het liefst zou je in tijden als deze je hele gezin onder je vleugels hebben hé. Kiezen, zoals in jouw geval, lijkt me zo moeilijk. Gelukkig lijkt je zoon nog geen last te hebben van de verandering in zijn leefpatroon.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  17. Lijkt me zo ontzettend zwaar dat hij niet naar huis kan komen… Maar wat een opluchting moet het voor jullie zijn geweest te zien dat hij het zelf allemaal licht opneemt.
    Sterkte en moed aan jullie allemaal!
    Er is licht aan het einde van deze tunnel.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  25. Pfoew wat moeilijk… nier is het omgekeerd: wij haalden ons Kadeeke voor onbepaalde tijd naar huis. Het is heel moeilijk om de juiste keuze te maken en dan nog…
    Dikke knuffel x

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Hij moest normaal gezien 2 weken geleden geopereerd worden. Is uiteraard gecanceld. Maar hij heeft veel pijn…

        Geliked door 1 persoon

Geef een reactie

Gelieve met een van deze methodes in te loggen om je reactie te plaatsen:

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.