het voorbijgaan

Auteur anna b.

…

haar kleur sloop in mij

laat niet meer los

alleen dan als het witte laken

van voorbij zijn

eens mijn gezicht voorgoed

bedekt

…

(uit: Als de magnolia bloeit – Laurens Windig)

Niet toevallig, denk ik, als ik het stukje van Guinevere Claeys vanmorgen lees. Niet toevallig dat de magnolia beeld én decor is voor het voorbijgaan.

Toen we dinsdag naar zee reden, hadden we het er nog over, de echtgenoot en ik.

Dat we nog altijd geen donkere magnolia hadden geplant, zei ik.

Maar hoelang heb je er geniet van, vroeg hij.

Niet lang.

Zolang het duurt. En toegegeven, dat is kort. Heel kort. Maar wel mooi!

Het beeld van de magnolia past bij een vreemde dag als vandaag. Omdat we weten dat een leven niet zo ver van ons vandaan vandaag stopt. In de knop gebroken, om het met Kloos te zeggen.

Het was al een tijdje over de computer aangekondigd. Schijnbaar uit het niets. Zoon vijf kwam het ons bij de televisie zeggen. Onvoorstelbaar voor ons misschien, maar een wel overwogen keuze voor haar. Woensdag kwam dan het voortijdige overlijdensbericht. Dat ze vandaag, 15 maart 2019, in intieme kring zou overlijden. Dat er morgen publiek afscheid kan worden genomen. Ik ril en huiver als de zoon dat nieuws vanop zijn kot over de telefoon vertelt. Sta, net als na de eerste tijding, met een mond vol tanden.

57 is ze, de mama van een vriend. Op een haar na even oud als ik. Twee jaar geleden kreeg ze een hersenbloeding. Sindsdien lijdt ze pijn. Pijnen. Onhoudbaar. En vandaar haar keuze. Hun keuze. Die, wie weet, misschien ook niet echt een keuze is.

Onvoorstelbaar is het wel. Onwezenlijk en wee. Straks zal troost worden gezocht. In woorden. In herinnering. Samen. Triest maar dankbaar.

Ik vind ze niet gauw, die woorden van troost. Anderen gelukkig wel. Hester Knibbe, bijvoorbeeld. Een dichteres van rouw die weet waarover ze spreekt want ze verloor 20 jaar geleden haar zoon aan een hersentumor. Sindsdien schrijft ze erover. Zoals in deze mooie gedachtenstroom:

Stromen

Waarom ik hier

ben? Om te ontmoeten

en weer te vergeten, vergeten

te worden, om even met velen, om terug

te keren, te registreren wat langs

gleed schampte bleef

haken. Waarom ik hier

ben? Een zoete verlokking iemand

zei Ga iemand zei Kom, ik laat je niet glippen.

Maar ik koos de rivier als locatie: zo kan ik mij

ooit laten gaan stroomafwaarts

om

los te komen

om

te weten wat het is

om

een monding een zee aan je voeten

te weten waarin

verdwijnen gewoon is.

(uit: As, vuur van Hester Knibbe – vandaag in een dubbelinterview in de Standaard)

27 gedachtes over “het voorbijgaan”

  3. Ik begrijp, wellicht uit eigen ervaren.
    Soms kan fysieke of psychische pijn zo groot zijn dat dit de meest dankbare oplossing is.
    De omgeving heeft veel tijd nodig om te aanvaarden.
    Ik kan er niet aan denken hoe je jezelf voelt op de moment dat je er zelf voor staat, voor dat grote onbekende….. Hopelijk toch de verlossing?
    Het hakt er bij mij nog steeds diep in, magnolia en Japanse Kersenlaar bieden kleurrijke troost.
    Dit wens ik ook jullie toe

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Pff, ik weet niet goed wat hierop te zeggen. Bij het begin van het bericht dacht ik “oh, hoe passend, we hebben net een magnolia gekocht” en toen, mja, toen kon ik alleen maar hopend dat het nooit op die manier passend gaat worden. ’t Is inderdaad een keuze die tegelijk ook niet echt een keuze is, denk ik. Vreselijk hard moet dat zijn, voor haar en voor degenen die achterblijven.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden
  9. Pingback: Alles komt terug – een letterleven

  10. Dit is hevig slikken Anna! Als leven lijden wordt, is het goed deze keus te hebben… maar wat een zware! Voor zowel degeen die verlossing in de vorm van dit leven achter zich laten nodig heeft, als de achterblijvers… Je hebt het met gevoel woorden en een beeld gegeven. Ik zal nooit meer als voorheen een magnolia bezien. Sterkte, óók voor jou!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  12. Als ik één boom in mijn tuin mag zetten, dan zal het een magnolia zijn. Liefst twee: een donkere en een witte. Ze zijn zo mooi, en het lijkt me nog mooier om ze helemaal te zien bloeien, van het kleinste bloemknopje dat tevoorschijn komt tot het laatste blaadje dat op de grond dwarrelt. Het opkuiswerk neem ik er dan graag bij 😉

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.